1. Bardzo często, to postawa dorosłych z otoczenia nastolatka podkopuje jego motywację. Negatywnie nastawieni dorośli, którzy zrzędzą, narzekają, wytykają błędy nie pomagają nastolatkowi wyznaczyć celu. Nie są też wsparciem w drodze do jego osiągnięcia.
2. Jeśli nastolatek czuje się „kochany warunkowo” i towarzyszy mu myśl – „jestem w porządku tylko wtedy, gdy spełniam oczekiwania rodziców czy nauczycieli”, to nie ma w sobie chęci do działania. Hamuje go wizja porażki, niepowodzenia i niezadowolenia ze strony dorosłych.
3. Gdy dziecku nie pozwalamy na samodzielne odkrywanie tego, co jest dla niego istotne, nie jest ono w stanie w pełni zaangażować się w dane zadanie. Dorośli mają tendencję do mówienia dziecku, co powinno być dla niego ważne, jakie konsekwencje przyniesie dane zachowanie dziecka, jak powinno się zachować czy czuć, zabierając tym samym dziecku samodzielność decydowania o ważnych dla niego sprawach. Dużo lepszy efekt przyniesie szczera i otwarta rozmowa z nastolatkiem, w której zapytamy go co i jak zamierza robić.
4. Dorośli chcą także za wszelką cenę uchronić dzieci przed porażkami. Zapominając, że są one często doskonałymi motywatorami. Nie ma innego sposobu, by nauczyć dziecko odpowiedzialności, jak pozwalanie mu na popełnianie błędów. Pozwólmy nastolatkowi ponieść porażkę, a następnie bądźmy przy nim okazując empatię, by wspólnie zastanowić się co się stało, co poszło nie tak, jak dziecko się z tym czuje, czego się nauczyło i co może zrobić, żeby w przyszłości osiągnąć wybrany cel.
5. Rodzice bardzo często skarżą się, że ich nastoletnie dzieci niechętnie pomagają w obowiązkach domowych. Warto w takiej sytuacji zaprosić dziecko do dyskusji, wspólnego rozwiązania problemu sprzątania czy karmienia pupila, zamiast narzucać mu to co ma robić. Wspólne wymyślanie rozwiązań będzie korzystne dla wszystkich. Nastolatki są o wiele bardziej zmotywowane do przestrzegania planu, który same pomogły stworzyć. Systematycznie organizujcie spotkania rodzinne czy rodzinne burze mózgów podczas których omówicie najważniejsze dla was kwestie. Gdy nastolatek poczuje, że uwzględniasz jego pomysły, będzie czuł się zmotywowany do ich realizacji.
6. Dorośli oczekują, że nastolatki będę pamiętać o swoich obowiązkach i planach, które wspólnie ustalili. Uważają to za wyznacznik odpowiedzialności zapominając, że sami niekoniecznie byli tak odpowiedzialni w młodości. Nawet jeśli nastolatki są bardziej zmotywowane do przestrzegania planu, który pomogły stworzyć, nadal będą o nim zapominać, ponieważ nie znajduje się on wysoko na ich liście priorytetów. To nie znaczy, że są nieodpowiedzialni. To znaczy, że są nastolatkami. W takiej sytuacji warto zastosować przyjazne przypomnienie i wykorzystać swoje poczucie humoru. Jeśli musisz coś powiedzieć, zapytaj: „Na co się umówiliśmy, a o czym zapomniałeś?”.
7. W kontaktach z nastolatkami dorośli muszą być jednocześnie uprzejmi i stanowczy, kiedy przychodzi moment rozliczenia dziecka z tego, co obiecało. Gdy dziecko nie robi tego, o co je prosimy, często zapominamy o szacunku dla niego. Zrozumienie, jak bardzo jest on ważny w kontaktach z młodym człowiekiem jest niejednokrotnie najtrudniejszym zadaniem. Skąd dorośli wzięli ten szalony pomysł, że aby sprawić, by nastolatki lepiej sobie radziły, najpierw muszą sprawić, by poczuły się gorzej. To nie działa.
8. Dorośli dają swoim dzieciom zbyt wiele rzeczy (nowy komputer, telefon, markowe ubrania), a potem dziwią się, dlaczego nie są one wdzięczne, tylko zamiast tego chcą więcej i więcej. Wspólne praktykowanie wdzięczności czy angażowanie się w pomoc innym może być silnym motywatorem dla nastolatka.
9. Dorośli bardzo często są bardziej zainteresowani krótkoterminowymi rezultatami, które ma osiągnąć nastolatek, niż długofalowymi.
10. Lęk + zmartwienie = niższy poziom skupienia = niższy poziom motywacji. Takie równanie opisuje w swojej książce „Psychologia geniuszu. Odblokuj talenty i kreatywność swojego dziecka” Andrew Fuller, profesor psychologii na Uniwersytecie w Melbourne. Zwraca uwagę na to, że motywacja w bardzo dużym stopniu zależy od tego, czy posiadamy umiejętność pokonywania własnych lęków. „Zaniechanie działania jest często po prostu mniej stresujące niż włożenie wysiłku w coś, co może się nie udać. Zwłaszcza że to, czego się boimy, wydaje się jeszcze straszniejsze, gdy tego unikamy” – pisze Andrew Fuller. Jako receptę na taką sytuację sugeruje by w pracy z dzieckiem zwracać jego uwagę na samo działanie, a nie wynik jego działań. Dziecko najlepiej uczy się i zdobywa nowe umiejętności, gdy po prostu skupia się na tym, co robi w danej chwili, bez zbędnego oceniania i komentowania jego działań.
11. Warto pamiętać także o tym, że w zdrowym ciele zdrowy duch. Źle zbilansowana dieta uboga w makro i mikroelementy, np. nastolatki która się odchudza, może być przyczyną obniżonej motywacji.
12. Problemy ze snem mogą być kolejną przyczyną obniżonej motywacji. Nastolatki powinny spać minimum 9 godzin. Rytm dobowy nastolatka zmienia się. Najczęściej ich aktywność przesuwa się na wieczór i noc. Muszą jednak wstać wcześnie do szkoły i są po prostu niewyspane. „Kiedy zwierzęta czy ludzie uczą się konkretnego zadania – na przykład rozkładu nowego otoczenia czy zestawu skomplikowanych zasad – i pozbawi się ich snu w nocy po sesji treningowej, ich wyniki w zadaniu następnego dnia są zdecydowanie gorsze, niż były, gdyby się wyspali. Dzieje się tak dlatego, że podczas nocnego snu mózg konsoliduje wiedzę zdobytą poprzedniego dnia.”- pisze w książce „Wynaleźć siebie. Sekretne życie mózgu nastolatka” Sarah-Jayne Blakemore.
13. Depresja lub inne zaburzenie psychiczne także może być przyczyną obniżonej motywacji. Nie wolno lekceważyć niepokojących sygnałów, które zauważamy. Depresja jest chorobą wymagającą leczenia i wsparcia ze strony najbliższych osób z otoczenia chorego. Dzięki szybkiej diagnozie i rozpoczęciu profesjonalnej terapii epizody depresyjne są możliwe do wyleczenia.
Artykuł pochodzi ze strony www.psychologiadziecka.org